De afgelopen tijd heb ik er veel schik in gehad om de fietsende medemens een beetje te provoceren met fiets-denigrerende stellingen. Fietsen? Dat is toch suf? Mountainbiken is nog tot daar aan toe, maar dat recht-toe-recht-aan-fietsen, dat is toch iets dat je automatisch associeert met boodschappende moeders en sur place slingerende, bejaarde echtparen op dezelfde fietsen met allebei een beige windjackje aan? Tot die categorie wil je als moderne man toch niet horen? Nee, dan ga je golfen of op een motor rijden. Of iets met race-auto's, of een zeilboot, desnoods voetballen, maar niet fietsen.
Vorige week vroeg mijn buurman of ik het misschien een leuk idee vond om me bij het wielrunclubje aan te sluiten dat hij momenteel aan het vormen is. Haha, ik op een racefiets, met m'n behaarde benen? Alleen het idee al! "Als ik wil fietsen, dan doe ik dat op mijn KTM. Dan zet ik 'm in z'n één en doe m'n vizier open", antwoordde ik. Toch vertelde de buurman waar hij mee bezig was. Meerdere mannen uit de straat en verder nog een paar kennissen, bij elkaar een man of negen, hadden zich al aangemeld. Op een tweetal na allemaal onervaren en dus zonder fiets. "Ik stuur je wel een mailtje met wat gegevens, dan kun je zien wat voor fietsen we in één deal gaan regelen. Scheelt een hoop hoor, op die manier. We gaan na de zomer starten, zodra de fietsen geleverd worden. Iedere zondagochtend om acht uur. Laat maar weten van je er van denkt." Ik grapte nogmaals wat terug, maar was onbedoeld toch wel nieuwsgierig geworden. 's Avonds ontving ik het e-mailtje.
Eén dag heb ik er over nagedacht en toen heb ik besloten de gok te wagen en heb ik me aangemeld. Vanmiddag heb ik me bij de buurman verdiept in de accessoires die ik nog moet gaan aanschaffen, zoals een helm, een fietsbroek en schoenen. Eind september gaan we waarschijnlijk van start. Ik kan eerlijk gezegd niet wachten...
Op 4 augustus 2010 vond het evenement Rescue Vlissingen plaats. Eén van de indrukwekkende demonstraties was een F16 vliegshow. De lucht boven de Westerschelde was die middag dramatisch donker gekleurd, wat het toch al imposante vertoon van zo'n F16 nog indrukwekkender maakte. Het komt in de buurt van een F1 racewagen wat betreft overweldigende prestaties en geluidsproductie.
Voordat Minoes bij ons in Vlissingen introk, woonde ze in het dierenasiel in Goes. Volgens mij heeft ze het erg naar haar zin in Vlissingen. 's Ochtends, na het ontbijt (Felix) gaat ze op stap en als het niet regent is ze doorgaans rond 22.00 uur weer thuis. Dat laat ze dan duidelijk horen, komt even een kopje geven en valt dan uitgeput in slaap, in haar mandje, in de garage.
In 2009 nam ik deel aan de Eastern Europe Rally, een achtdaagse all-road tocht van Polen, door Slowakije en Hongarije naar de gebergten van Roemenië en zo ook weer terug. Dat was leuk, heel leuk, maar ook zwaar, vaak heel zwaar. Maar zo extreem als de Red Bull Romaniacs, een vierdaagse enduro die in hetzelfde gebied, de Karpaten, jaarlijks wordt verreden, was het nu ook weer niet.
Ik ben opgegroeid met een passie voor (o.a.) auto's en motoren. Mijn ouders reden allebei motor, mijn vader een Honda Goldwing 1100 uit 1984, mijn moeder een '73 Honda CB500. Toen ik 11 jaar was, reed ik er al (stiekem) op.
Op mijn veertiende kocht mijn vader een tweedehands crossmotor, een 125 tweetakt Yamaha, wit uiteraard. Na een jaar heb ik die weer ingeruild tegen een (groene) 125 cc Kawasaki. Met vrienden uit het dorp gingen we scheuren op het strand tussen Wissenkerke en Colijnsplaat en soms vervoerde mijn moeder ons en de motoren naar het crossterrein bij Wemeldinge of dat van Vlissingen-Oost.
Toen ik een paar jaar later eindelijk op een brommer mocht rijden, kon ik dus al aardig met zo'n ding uit de voeten. Het was een Suzuki TS 50 en ik vond 'm prachtig. Een hoge off road brommer. Die voerde ik op en had een top van rond de 100 k/u. Duizenden kilometers heb ik er op gereden, door weer en wind. Nooit gepakt door de politie. Ik reed gewoon over een zeedijk heen en over het Oosterscheldestrand naar Wissenkerke, waar ik woonde.
In 1988 - ik was 17 - bezocht ik met mijn moeder de MotorRai en zag daar de toen gloednieuwe Honda Dominator NX650 staan. Rood, hoog, dubbele uitlaat en een laag Paris-Dakar-style voorspatbord. Een droom. Samen met mijn moeder kochten we er een bij Meiers Tweewielers in Vlissingen. Hij werd geleverd nog voordat ik 18 werd, dus ik mocht er nog niet op rijden. Mijn moeder wel. Zij ontdekte tijdens haar eerste ritje op ons nieuwe eigendom gelijk al dat de Dominator een heel ander type motor was dan de 15 jaar oudere CB500. In een reflex kneep ze te hard in de voorrem en waardoor ze viel. Ze heeft er nooit meer op gereden.
In september werd ik 18 en een paar weken en 6 obligate lessen later had ik mijn rijbewijs, nu bijna 22 jaar geleden. Ik heb een jaar op de Dominator gereden. Toen ruilde ik 'm bij De Regt in Goes in, samen met mijn Kawasaki-crosser, voor een sportmotor, een Honda CBR600, rood met wit. Die ruilde ik weer een jaar later weer om voor een nog sportievere fiets, een grijs geïmporteerde zwarte Honda CBR400RR.
Twee jaar later leerde ik mijn vrouw kennen. Ze heeft één keer achterop meegereden op de CBR400RR. Met haar 1,78 meter zat ze met haar knieën naast haar hoofd. Geen gezicht. Erger was dat ze vond dat het veel te gevaarlijk was, dat gekke motorgedoe. Ik wist toen nog niet dat dit tot gevolg had dat ik niet veel later mijn motor kwijt was en me zou laten overhalen tot aanschaf van een mountainbike. Zonder dollen: ook dat is heel gaaf en we hebben jarenlang op die fietsen de bossen in Nederland en de Ardennen onveilig gemaakt. Maar in 1996 kon ik het toch niet laten en kocht ik weer een motor. Jawel: een Honda Dominator. Ditmaal een tweedehandsje, van een meisje uit Lisse. Er stonden al meer dan 30.000 kilometers op, maar daardoor was het ding relatief goedkoop.
Die tweede Dominator heb ik 11 jaar gehad. Ik reed er gemiddeld 100 kilometer per jaar op. Het kwam er gewoon niet van. Waarom zou je de motor pakken als je een auto voor de deur hebt staan? Zomaar een stukje rijden, zo tussen het verkeer, op dat asfalt, daar is niks aan. Een uitdaging heb je nodig, een doel. En een motor die niet steeds uitvalt natuurlijk en dat is nu net wat de Dominator steeds meer ging doen. Dus ben ik me gaan verdiepen in wat de markt op dat moment, 2007, bood. Ik werd aangetrokken door het merk KTM en kocht in oktober 2007 uiteindelijk een gloednieuwe, oranje KTM LC8 Adventure 990 EFI. Via internetforums kwam ik in een paar subcultuurtjes van gelijkgezinden terecht en eind december 2008 bevond ik me ineens Brabant in bijeenkomst van mensen die geïnteresseerd waren in deelname aan de Eastern Europe Rally, die in juni 2009 voor de derde keer gereden zou gaan worden.
Vanaf dat moment stond ieder moment dat ik kon vrij maken in het teken van de voorbereiding van de deelname aan de Rally, een evenement waarbij ik gedurende 8 dagen met mijn KTM vanuit Polen door Slowakije, Hongarije en Roemenië zou rijden, over een afstand van ongeveer 2.500 kilometer. Meer dan de helft daarvan zou off road gereden worden.
Mijn deelname aan de Rally is goed verlopen, maar het was wel loodzwaar. Ik heb daar ervaren dat ik een veel lichtere motor nodig had en dat ik nog verder moest werken aan mijn conditie en rijvaardigheid. De KTM verkocht ik daarom en ik kocht een andere motor, weer een KTM, maar ditmaal een eencylinder met een inhoud van 654 cc, de 690 Enduro R, de motor waarop Cyril Despres en Marc Coma de afgelopen edities van de Dakar wonnen. Een fantatisch apparaat, maar niet heel erg makkelijk te bereiden, want altijd nog zo'n 40 kilo zwaarder dan een wedstrijdenduro of crossmotor.
Inmiddels heb ik met de 690 aan meerdere evenementen deelgenomen, zowel in binnen- als buitenland. Of ik in 2010 nog aan een volledige Rally kan deelnemen, is onzeker, maar ik blijf ervoor trainen. Dat valt hier in Zeeland overigens niet mee. Het is hier immers erg vlak en uitgestrekt en bovendien erg gecultiveerd. Veel asfalt en keurige tuintjes, weinig 'ruige' gebieden. En daar waar je dan nog leuk zou kunnen rijden, mag het natuurlijk weer niet omdat men er ongestoord wenst te kunnen fietsen, wandelen of paardrijden. Onterecht vind ik en onnodig. In het buitenland gelden dergelijke beperkingen niet of in veel mindere mate en daar kom je als off roadrijder ook veelvuldig wandelaars, fietsers en paarden (al dan niet met berijders) tegen en vrijwel nooit gaat er iets fout. Ik heb ook nog nooit meegemaakt dat een off roadrijder niet voldoende rekening houdt met passanten door van het gas te gaan of zelfs de motor even uit te zetten. Bovendien maken off roadmotoren tegenwoordig nauwelijks nog geluid. Maar overtuig de milieulobby daar maar eens van!
Hieronder een filmpje van een stukje van de Transwalloniërit die op 6 juni 2010 werd verreden in de omgeving van Diest, België. In de eerste 30 seconden van het filmpje zie je mij een betonnen watergeul kruisen. Ik wist niet dat ik gefilmd was en ontdekte het filmpje later pas, bij toeval, op YouTube.
Nora Antoinette van Arkel-Kaptein is vandaag jarig. Haar leeftijd verklap ik niet. Bijna twintig jaar geleden liepen we elkaar tegen het lijf, op Schiphol. Bleken we nog in dezelfde vlucht te zitten ook! De drie weken daarna trokken we met elkaar op. En omdat we de smaak te pakken hadden, zij we daar toen mee doorgegaan, nu al achttien jaar. Van harte Noortje! Nog vele jaren!
